تأثیرکاربرد قبل از برداشت اسید هیومیک و تیدیازورون بر ویژگی های مورفولوژیکی و پس از برداشت آلسترومریا

آلسترومریا (alstroemeria hybrida l.) یکی از گل های شاخه بریده ای است که به دلیل عملکرد بالا، گل های فوق العاده زیبا و تنوع رنگ، در سال های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. یکی از عمده ترین مشکلات در تجارت این گل، زرد شدن پیش از بلوغ برگ های آن است که باعث کاهش ارزش اقتصادی و بازارپسندی این گل می شود. به منظور ایجاد تأخیر در زرد شدن برگ ها و بهبود دوام عمر و سایر ویژگی های کمی و کیفی گل های شاخه بریده ی آلسترومریا رقم "audrey" آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی طراحی شد و اثر غلظت های مختلف تیدیازورون (0، 5، 10 میلی گرم در لیتر) و اسید هیومیک (0، 200، 400، 600 میلی گرم در لیتر) به طریق محلول پاشی قبل از برداشت گل بر خصوصیات مورفولوژیکی از قبیل طول و قطر ساقه، زمان گلدهی، تعداد گلچه و خصوصیات پس از برداشت از قبیل دوام عمر گل، دوام عمر برگ، میزان کلروفیل، میزان جذب آب و وزن تر نسبی مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده تیمار تیدیازورون توانست دوام عمر برگ را تا 5/3 برابر افزایش دهد. بالاترین میزان دوام کلروفیل در تیمار تیدیازورون 10 میلی گرم در لیتر به دست آمد. همچنین تیمار 10 میلی گرم در لیتر تیدیازورون بالاترین تأثیر را در جذب آب داشت. تیمار اسیدهیومیک در غلظت 200 میلی گرم در لیتر نیز باعث افزایش عمر برگ شد اما تأثیر آن کمتر از تیدیازورون بود. بالا رفتن غلظت اسید هیومیک تأثیر منفی بر خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی داشت و تأثیرات متقابل تیدیازورون و اسید هیومیک کمتر از اثر اصلی تیدیازورون بر طول عمر برگ بود؛ بنابراین در گل آلسترومریا به منظور جلوگیری از زردی برگ و افزایش عمر برگ می توان قبل از برداشت اقدام به محلول پاشی با تیدیازورون با غلظت 10 میلی گرم در لیتر نمود.